Adam Small 1. 93. Lit. Net. Gebore en geto Adam Small is op 2. Desember 1. 93. 6 in Wellington in die Boland gebore. In 1. 93. 7 trek die gesin na Goree, n buitewyk en sendingpos aan die Vinkrivier buite Robertson, waar sy pa, John Sylvester Small, meester was van n eenmanskool vir die kinders van die plaaswerkers. Hierdie wye, oop ruimte van sy vroe kinderjare het n blywende indruk op Adam gelaat. Sy pa was ook Sondagskoolonderwyser en sy eerste skryfpogings was toneelstukkies vir die Sondagskool, wat die klassie dan opgevoer het. Adam het een suster, Mona. Ek was seker vyf, ses jaar oud. My pa het my altyd op sy huisbesoeke saamgeneem en Sondae het hy vir daardie stowwerige mense van die plaas kerk gehou. Daar is die woorde in Goree wat Daniel Hugo so prgtig vertaal het in Afrikaans. Afrikaans Trou Programme' title='Afrikaans Trou Programme' />Daar s ek En hy het hulle opgedra aan God en wanneer hy met God vir hulle ingestaan het, het n wonderlike ding gebeur. Dit was nie nodig vir hulle om vir God bs te s nie. Aan Murray la Vita in Beeld van 1. September 2. 01. 3Adam het tussen twee kulture grootgeword in sy vormingsjare is hy in die huis van sy vader met sy Gereformeerde geloof en die Moslemhuis en Islamitiese geloof van sy moeder, n nooi Suleiman hulle kon nog tot n mate Arabies hanteer. So is sy ouerhuis n huis van versoening, en dit is as gevolg van die invloed van beide sy ouers dat gemeenskapswerk n belangrike rol in die Small huishouding speel, wat in Adam se latere lewe weerspiel word. Einde 1. 94. 4 verhuis die gesin na die Kaapse vlakte by Retreat, waar Adam se vader sy onderwysloopbaan voortsit in die NG Sendingskool en nou meester was vir die werkersklaskinders van daardie gebied. Sy vader was ook steeds betrokke by die kerk as diaken, later ouderling en ook as skriba, en Adam vergesel weer sy pa op sy rondes onder die armes en eenvoudiges. Totius was die tweede seun van ds. S. J. du Toit, die leier van die Eerste Afrikaanse Taalbeweging, en sy vrou, Elizabeth Jacoba Joubert. Sy oom ds. Calvados is distilled from cider made from specially grown and selected apples, from over 200 named varieties. It is not uncommon for a calvados producer to use over. Skielik is jy vry Die lewe en musiek van Koos du Plessis Andries Bezuidenhout. Koos du Plessis 15 Januarie 1984 Foto verskaf deur Andries Bezuidenhout. Afrikaans Trou Program IdeasSo leer Adam as kind ook die stedelike soort armoede van die Kaapse Vlakte ken, na sy vroere belewing van die plattelandse armoede van Goree. Hulle het n gelukkige huislike lewe gehad. Ek weet nou hoe my ouers ons teen die vernederings van n ongelyke maatskappy waar ons aan Klaas se kant was, al was Baas dan ook hoe ongekultiveerd, beskut het. Beeld, 4 November 2. Hy vertel aan Helize van Vuuren in Tydskrif vir Letterkunde, 2. Goree het my gemaak. Toe ek my sinne kom kry, was my pa die een enkele meester van daardie mense. Van Wellington, waar my ma ook vandaan gekom het n Moslemvrou. Vakansies het ek daar in twee huise tuisgekom, die baie formele soort Calvinistiese NG Sendingkerk huis van my pa, en my oupa Adam. Ek was baie klein toe hy dood is. Hy was n tuinier, n baie indrukwekkende man, en my ouma Nellie. Die huis in Wellington was my geboortehuis, Terracestraat 1. Die huis het eintlik behoort aan my oom Ernest sy hele gesin het in die sestigerjare na Kanada gemigreer. Hulle het die huis daar moes prysgee, het vir n ruk lank Kaapse Vlakte toe gekom, en is toe weg Kanada toe. Hulle Afrikaans het behoue gebly twee of drie keer teruggekom vir vakansie net buite Toronto gewoon, sneeu. Ek het hulle gaan ontmoet by die Niagaravalle. Hy kon nie oor die grens kom nie, en ek moes oor die grens. Hy was n NG dominee, maar hy het net oorsee gegaan, want hy het teen apartheid gepraat. Ek het in daardie jare daaraan gedink om weg te gaan. Ek het in daardie twee huise dan tuisgekom in die vakansie. My ma se van was Suliman My oupa van ma se kant het ek nooit geken nie. Adam Khalil and Zack Khalils new film reimagines an ancient Ojibway story, the Seven Fires Prophecy, which both predates and predicts first contact. The rainbow trout Oncorhynchus mykiss is a trout and species of salmonid native to coldwater tributaries of the Pacific Ocean in Asia and North America. Vir stories, resepte en TVhoogtepunte teken in op die VIAnuusbrief. Vertel ons wie jy is sodat ons jou op datum kan hou met al VIA se dinge. Hy was n Indir van Bombaai, eerste generasie hier en met n wit, half bruin vrou getroud klomp Ierse bloed aan daardie kant. Die oupa was n denker. Hyt hier n besigheid begin, en het op n tyd elke kafeetjie en winkeltjie in Wellington besit, maar hyt agteruit geboer. Alles was later onder hulle uit. My ma was die geliefde dogter, want sy het boeke gelees. My suster is so twee jaar jonger as ek. Op Goree dis vrek eensame wreld, ons het nie vervoer gehad nie, die Kaap was destyds ver weg het my ma vir ons boeke ingekry en vir ons stories gelees. Sy het vir ons gelees Die Arabiese nagte. Dit spook nog altyd by my. In my ma hulle se huis was daar die reuk van miang, wierook en kerrie ook, die djirrah die spesery deel van kerrie, n byvoegsel, met n baie spesiale soort van geur en smaak. Die huis het altyd daardie geur gedra. Baie spesiaal. My pa het sy mense baie lief gehad, so n soort onderwyser dokter wanneer hulle siek was. Vertrooster, raadgewer, en wanneer hulle doodgegaan het meestal van die tering, omdat hulle baie gedrink het het hy my saam gevat na die begrafnisse, en hulle teruggesit in die grond waaruit hulle gekom het. Dit was nog voor apartheid amptelik gekom het, maar apartheid was al n werklikheid. Miskien was n mens nog werklik te jonk, maar ek het altyd die vraag gevra, Wat beteken die lewe vir mens wat uit daardie grond gekom het, en weer in daardie grond terug gesit word Die ou ballades is, soos Lewin Muir s, beyond opinion jy vra nie is dit n goeie gedig nie. Dit vertel jou van n lewe tragically accepted. Android Iso Arm. My pa was daardie soort mens wat dit tragies aanvaar het, ek is nie die soort mens wat tragies aanvaar nie. My ma het dinge sinies aanvaar. Ons het baie vasgesit, maar ons was baie naby aanmekaar. Paar minute voor sy sterf, het ek oor haar gebuig, en toe het sy drie keer vir my gefluister Ek is nog wakker, ek slaap nog nie. Dit het my heeltemal gegooi. Ver oor die sewentig. Na aan tagtig. Ek het daardie soort half landelike armoede daar leer ken die meeste mense was plaasarbeiders en het in die kombuise gewerk. Gn beskerming nie mense onder God se blou lug. In een klaskamer kon jy van sub A af kry tot by minstens standerd 4. Jare daarna het ek die skooltjie besoek, met n ou register in my pa se handskrif en toe het hulle dit vir my gegee. Baie keer as ouens so kla oor gebrek aan fasiliteite, dink ek daaraan wat gedoen kon word. Daar was tye wat hy onder die ou doringboom moes klasgee. Dis nie die fasiliteite as sodanig wat die verskil maak nie, dis die mense wat die les gee. Dis belangrik vir my werk dat ek diegevoel vir die underdog daar ontwikkel het. Ek was standerd 2 klaar toe ons daar weg is, nege jaar oud, My ma het nooit formeel gewerk nie, sy het aan ons gewerk. Toe is ons Kaap toe, hier in Retreat het my pa n groter skool kom behartig, en ook betrokke geraak by die dinge van die kerk. Huisbesoek was n groot ding oor naweke, en ek het die nuwe grond, die nuwe duinegrond leer ken, wat bly skuif en verskuif Anders as daai vaste grond. Daar roer iets baie spesiaals in my wanneer ek die duinegrond hier van die Kaapse Vlakte, wat bly verskuif, ervaar. Toe het my pa my hier na n Katolieke skool gestuur. Van standerd 6 af. Eers by die Dominikanernonne, en van daar af standerd 7 by die Immaculata skool. Toe is ons seuns na die Christian Brothers. My pa was n baie liberale soort mens. Ek het vrae gevra sy motief was, vind maar uit vir jouself, gaan leef saam met die mense. Dit was n wonderlike opvoeding saam met die Katolieke. OFarrell was my prinsipaal, een van die grootste onderwysers wat ek ooit gehad het St Columba Christian Brothers in Athlone. Kleinerige skooltjie, maar hy was n wonderlike mens. Ek was in 1. 95. 3 in matriek. Totale toegewyde onderwysers was daardie onderwysers. Dit was hulle taak om as onderwysers op te tree, daardie orde. Die Katolieke Aartsbiskop van Kaapstad, Roberts Henry, was saam met my in matriek. Hy was altyd die ou wat die vensters met n stok oopgemaak het hy maak vandag nog die vensters vir God oop. Elisabeth Eybers 1. Lit. Net. Gebore en geto Elisabeth Franoise Eybers is op 2. Februarie 1. 91. 5 in die pastorie van die NG Kerk op Klerksdorp gebore as die tweede van drie dogters. Sy was net n jaar oud toe haar vader, John Henry Eybers, n beroep as predikant na Schweizer Reneke in die destydse Wes Transvaal aanvaar het. Daar het sy haar kinderjare deurgebring en ook skoolgegaan. Haar moeder, Elisabeth Susanna le Roux, was n wiskunde onderwyseres en het op 2. Oranje Meisieskool geword, waar sy en John mekaar ontmoet het. Hy is in 1. 96. 2 oorlede en sy in 1. In Herinnering se wei het Elisabeth Eybers geskryf dat haar kinderjare, as sy terugdink, nie net die gelukkigste tyd van haar lewe was nie, maar ook die belangrikste en deurslaggewendste. Groot deel van haar dag het uit dagdromery bestaan. My dagdrome het my weer voortdurend na die onbekende en tartende toekoms gevoer. My voorstelling van die lewe was fantasties en intens emosioneel. Dit was grotendeels bepaal, nie deur my waarneming van die lewe van die grootmense rondom my nie, maar deur die bonte mengelmoes van avontuurverhale, liefdesromans en biografie wat ek verslind het. Dit sou op die een of ander manier merkwaardig wees, nooit saai of alledaags nie. Ek sou wonderbaarlike reise maak en allerlei avonture beleef, of anders sou ek n weldoener van die mensdom word of moontlik n kunstenares op een of ander gebied. In Eybers se vroegste herinneringe is dit nie persone wat so n groot rol in haar kinderlewe gespeel het nie, maar voorwerpe. Iemand het vir haar toe sy drie jaar oud geword het, n koppie en piering van dun, spierwit porselein present gegee. Op die piering was die laggende gesig van n langhaarskaaphond, en op die koppie het n gestreepte kat gestaan met n blou strik om sy nek. Die piering het die eerste dag al uit my hand gegly. Die katkoppie, om teen dergelike ramp bewaar te word, is toe op die boonste rak van die muurkas gebre. Elke oggend n ontbyt het Moeder of Vader die ho klavierstoel voor die rak neergesit en my opgetel om daarop te staan en na my katkoppie te kyk. Ek was bang om dit aan te raak en was doodgelukkig om in sprakelose bewondering daar te staan en net te kyk ek wil amper s, ure lank, in elk geval totdat my vet beentjies lam geword het en ek iemand geroep het om my af te tel. Sy het ook n Hollandse lappop, Martha, gehad wat saans saam met haar gaan slaap het. In een stadium het haar pa vir haar n sagte blou bal gebring en hoewel sy nie binne daarmee mag gespeel het nie en sy te bang was dat dit vuil gaan raak as sy buite daarmee speel, het sy alleen in n hoekie van die pastorie se tuin of die kerk gaan sit met die blou bal daar sodat sy daaraan kon ruik en snuif. Sy het verder in Herinnering se wei vertel Die pastorie waarin my susters en ek grootgeword het, was n afgesonderde selfgenoegsame wreldjie waarin my ouers die rol van goedgesinde en alwyse despote gespeel het. Omdat Vader nie gereeld soggend soggends die huis ter wille van sy werk verlaat het nie, het hy n belangriker plek in ons lewe ingeneem as wat in die meeste dorpsgesinne die geval was. Hy was n afgetrokke, kontemplatiewe persoon, n leser en student, maar terselfdertyd baie prakties en behendig in die klein dingetjies wat vir kinders so belangrik is. Pyl en boog, pampoenfluit, woer woer, papiermannetjies en dies meer het hy ons leer maak, en ek het altyd voorkeur gegee aan dergelike speelgoed bo meisieagtige goed soos slaappoppe en teestelletjies. Omdat daar geen seun in die gesin was nie, moes ons vanselfsprekend allerlei take verrig wat meisies nie gewoonlik doen nie. Vader het n deskundige oog gehou oor die versorging van die melkkoeie, kalwers en varke en oor die bewerking van die groot vrugte en groentetuin. Ons was wat dit betref selfonderhoudend, en daar was meer werk as wat die tuinhulp kon behartig. Vader was uiters puntenerig en dit was moeilik as mens help tuin natlei om die grondwalletjies presies te gooi soos hy verlang het. Sy het vertel dat hulle tuin n lushof was en dat daar n plekkie in die tuin was wat baie min son gekry het. En daar het Elisabeth Eybers vir haar n bankie van boomstompe gemaak en kon sy haar afsonder sodat niemand haar kon kry nie. In die kerksaal het ek my eerste skoolonderrig ontvang. Die dorpskool was chronies te klein, en daar is altyd klasse gehou in die kerksaal, in die Gereformeerde kerk en in die vrymesselaarslosie. Dit was net n hanetreetjie van ons agterdeur en ek kon altyd speeltyd huis toe kom om tee en beskuitjies te geniet. Ook vir n ander doel kon ek huis toe kom my moeder, wat ons grootgemaak het volgens die Kaap Victoriaanse tradisie waarin sy self grootgeword het, het ons ten strengste verbied om speeltyd saam met ons maats te draf na die end van die peperlaning waar twee sinkkonstruksies gestaan het met n afskorting tussenin waarop in groot, ornamentele rooi letters DAMUS en HEERE geskilder was. Teen hierdie verbod het ek geen beswaar gehad nie, want dit was hoeka n onwelriekende buurt, maar wat ek tot in lengte van dae as n onreg beskou het, was die feit dat sy daarop aangedring het dat ek n driekwartier voor die skool se normale sluitingstyd moes huis toe kom. Shiv Chalisa Pdf'>Shiv Chalisa Pdf. Mantis Tournament Software there. Ek was naamlik n senuagtige en enigsins tingerige kind en sy het gemeen dat die skooldag te lank en vermoeiend vir my was. Ek was meer as twee jaar onder die gemiddelde ouderdom van my klas, sodat ek, wat lewenswysheid en fisiese ontwikkeling betref, agter was by my maats terwyl ek hulle in ander opsigte vooruit was. Dit was nie soseer n kwessie van intelligensie nie, maar eerder dat die atmosfeer tuis en die groot aantal boeke wat ek gelees het my tot vinniger ontwikkeling gestimuleer het. Hoe dit sy, my eerste skooljare was vervelig en dikwels ongelukkig. In die horskool het alles egter verander ek het liggaamlik opgeskiet, my geestelik aangepas, van my maats en onderwysers gehou, my skooljare geniet en n vroer ongekende selfvertroue ontwikkel. Op dertienjarige leeftyd het ek ontdek dat ek hou van opstelle skryf en veral ons Engelse onderwyser het my uitgelok om my hierop toe te l. Ek sal nooit vergeet wat dit vir my beteken het toe hy eendag onder n opstel wat ek vir huiswerk moes doen, in plaas van die gebruiklike puntetoekenning en opmerkings in rooi potlood eenvoudig Thank you geskrywe het. Dit was ook aan hom te danke dat my eerste pogings tot verseskryf in Engels geskied het. Sy het vertel van oom Manie wat ouderling was en ook koster. Hulle kinders was baie erg oor oom Manie, wat nooit ordentlik geleer lees en skryf het nie, maar wat oor n natuurlike intellek beskik het. As Vader weg was, wat taamlik dikwels gebeur het die gemeente het destyds tot diep in Betsjoeanaland vandag Botswana gestrek en hy moes op bepaalde Sondae buitedienste hou in die verskillende wyke het een van die dorpsouderlinge gewoonlik die diens waargeneem. Ons was altyd bly as dit oom Manie se beurt was, want hy het ons nooit op die ellelange en stoppeldro Spurg jon vergas nie, maar het uit die vuis n oorspronklike redevoering gelewer van agter die kateder wat onder die preekstoel gestaan het. Vader se preektrant was sober en innig, sonder die dramatiese stemverheffings en gebare wat destyds menige dominee se forte was, en meestal ver bo ons kinderlike begripsvermo.